ریزش های غربال آخرالزمان را بشناسیم

#غربال_آخرالزمان
در روایات از غربال آخرالزمان سخن به میان آمده است؛ فرج هرگز نخواهد بود مگر بعد از غربال شدن؛این غربالگری به چه معناست؟؟؟

غربالگریی در روایت ها به این معنی است که هرچه زمان بگذرد و به سال های قبل از ظهور نزدیکتر شویم، وضع مؤمنان و شیعیان سخت و سخت تر می شود ، و امتحان ها سخت تر؛ غربال می شوند امتحان می شوند جدا می شوند تا با این امتحانات مؤمنان و منتظران بازشناخته شوند؛ تعداد بیشماری هم در این غربال می افتند:
جابر جُعفی می‌گوید به امام باقر(ع) عرضه داشتم «مَتَى یَکُونُ فَرَجُکُمْ؟»(الغیبه للطوسی/۳۳۹)  فرج شما کِی خواهد بود؟ سؤالی که همۀ ما داریم. امام فرمودند: «فَقَالَ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ لَا یَکُونُ فَرَجُنَا حَتَّى تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا» هیهات هیهات، هرگز این فرج رخ نخواهد داد؛ مگر اینکه غربال شوید، سپس غربال شوید، سپس غربال شوید. حضرت سه‌بار تأکید کردند و فرمودند فرج امام زمان عج بعد از غربال ها خواهد بود؛ در روایتی دیگر از امام صادق ع آمده است: «ویل لطغاه العرب من امر قد اقجترب».«وای بر طاغوت‌های عرب از حادثه ای که نزدیک شده است(اشاره به سرگونی حکام عربی در آستانه ظهور)» ابن ابی یعفور پرسید: چه تعدادی از عرب در رکاب حضرت قائم (ارواحنا فداه) خواهند بود؟ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: نفر یسیر»: تعدادی بسیار اندک.
ابن ابی یعفور گفت: امروز تعداد افرادی که آن روز پر شکوه را بازگو می کنند،بسیارزیادهستند. فرمود:«لا بد للناس من ان یمحصوا ویمیزوا و یغربلوا،ویستخرج فی الغربال خلق کثیر».«به ناگزیرمردم باید امتحان شوند،جداشوند،غربال شوند.به هنگام غربال شدن افرادبیشماری ازغربال می افتند»(اصول کافی/ ج۱/ ص۳۰۲)
دربرخی روایات دربارۀ غربال کلمۀ «وَالله» به کاربرده شده یعنی به الله قسم غربال میشوید«یعنی قطعاً این غربال انجام خواهدشد» وجزتعدادکم و نادری ازاین غربال سربلندبیرون نمی آیند(أَمَا وَ اللَّهِ لَا یَکُونُ الَّذِی تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتَّى تُمَیَّزُوا وَ تُمَحَّصُوا وَ حَتَّى لَا یَبْقَى مِنْکُمْ إِلَّا الْأَنْدَرُ؛ غیبت نعمانی/۲۰۸؛ ارشاد مفید/۲/۳۷۵)

#ریزشهای_این_غربال_چه_کسانی_هستند؟

شخصی می‌گوید: من خدمت امام صادق(ع) بودم و هنگام شام، مهمان حضرت بودم. حضرت این آیه را قرائت فرمود: «بَلِ الْانسَانُ عَلىَ‏ نَفْسِهِ بَصِیرَه* وَ لَوْ أَلْقَى‏ مَعَاذِیرَه»(قیامت/۱۴و۱۵) بعد فرمودند:یا اباحَفص! انسان چه‌کار می‌کند؟!آنجاهایی که ظاهرسازی می‌کند، اگر دقت کند خودش خودش رامی‌شناسد.وبعد این را می‌فرماید که «رَسُولَ اللَّهِ ص کَانَ یَقُولُ» همیشه این را می‌فرمود، _معمولاً این را می‌فرمود_که می‌خواهید بگویم در غربال آخرالزمان چه کسانی ریزش می‌کنند؟- «مَنْ أَسَرَّ سَرِیرَهً رَدَّاهُ اللَّهُ رِدَاءَهَا إِنْ خَیْراً فَخَیْرٌ وَ إِنْ شَرّاً فَشَرٌّ»(کافی/۲/۲۹۴) کسی در سِرّ خودش، چیزی را پنهان بکند، خدا آن سِرّ را از قلب او بیرون می‌کِشد و ردا بر تنش می‌کند، اگر بد باشد بد خواهد شد! اگر خوب باشد خوب خواهد شد!
درروایت دیگری از امام صادق ع نقل شده که غربال برای پاکسازی و برگشتن افراد منافق وپلیدوبدطینت از بین شیعه میباشد یعنی به گونه ای با برگشتنشان باطن هایشان رو می شود : …فَإِنَّهُ تَمْتَدُّ أَیَّامُ غَیْبَتِهِ لِیُصَرِّحَ الْحَقُّ عَنْ مَحْضِهِ وَ یَصْفُوَ الْإِیمَانُ مِنَ الْکَدَرِ بِارْتِدَادِ کُلِّ مَنْ کَانَتْ طِینَتُهُ خَبِیثَهً مِنَ الشِّیعَهِ الَّذِینَ یُخْشَى عَلَیْهِمُ النِّفَاقُ إِذَا أَحَسُّوا بِالاسْتِخْلَافِ وَ التَّمْکِینِ؛ کمال‌الدین/۲/۳۵۶)

#چه_بایدکرد؟

اما در این اوضاع سخت غربال و غربالگری چه باید کرد؟ معصومین علیهم السلام راه را نشان داده اند و آن ثابت قدم ماندن و برنگشتن تا ظهور قائم آل محمد ص حضرت حجه ابن الحسن العسکری است:
عَنْ یُونُسَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ فَقُلْتُ:
یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَنْتَ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ؟
قَالَ:
أَنَا الْقَائِمُ بِالْحَقِّ
وَ لَکِنَّ الْقَائِمَ الَّذِی یُطَهِّرُ الْأَرْضَ مِنْ أَعْدَاءِ اللَّهِ وَ یَمْلَأُهَا عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً هُوَ الْخَامِسُ مِنْ وُلْدِی
لَهُ غَیْبَهٌ یَطُولُ أَمَدُهَا خَوْفاً عَلَى نَفْسِهِ
یَرْتَدُّ فِیهَا أَقْوَامٌ وَ یَثْبُتُ فِیهَا آخَرُونَ
ثُمَّ قَالَ: طُوبَى لِشِیعَتِنَا الْمُتَمَسِّکِینَ بِحُبِّنَا فِی غَیْبَهِ قَائِمِنَا
الثَّابِتِینَ‏ عَلَى مُوَالاتِنَا وَ الْبَرَاءَهِ مِنْ أَعْدَائِنَا
أُولَئِکَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ قَدْ رَضُوا بِنَا أَئِمَّهً فَرَضِینَا بِهِمْ شِیعَهً
فَطُوبَى لَهُمْ ثُمَّ طُوبَى لَهُمْ هُمْ وَ اللَّهِ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ.
کفایه الاثر: ص۲۶۹؛ باب ما جاء عن موسی بن جعفر؛ کمال الدین: ج۲، ص۳۶۱